Le Marche

De regio grenst aan Umbria en heeft een prachtig glooiend landschap. Was het Umbria niet geworden, dan hadden we in Le Marche gewoond. Vruchtbare grond, mooie Verdicchio-wijnen en aardige hartelijke mensen. 

De akkers liggen er al weer omgeploegd bij. De vette klei ligt in kleurloze hompen een beetje uit te blazen, zo lijkt het wel. Oud gereedschap ligt decoratief te zijn.

In de tuin waarin we op Ferragosta zaten, viel het rijpe fruit uit de bomen en gingen we met een zak appels onder onze arm weer naar huis.

Daar heb ik apple-crumble van gemaakt. Het recept heb ik toegevoegd onder de button ‘Recepten’ in de zwarte balk bovenin. De belofte aan blogvriendin Jeanne voor het lasagna recept staat er inmiddels ook.

Blues in de middeleeuwen

Kinderverdriet is van alle tijden. Dat bleek toen dit kleine ventje door zijn vader getroost moest worden. Midden in de drukte van de middeleeuwse markt zat hij gisteravond met gebogen hoofd een beetje zachtjes voor zich uit te huilen. Maar er werd geduldig en serieus naar hem geluisterd en het kwam vast weer helemaal goed. Al zagen wij dat niet, afgeleid als we al weer waren door de rest van de omgeving.

De wijnbouwers uit het nabijgelegen Semonte kregen extra veel aandacht van de wijnmakers in wiens gezelschap ik verkeerde. Met onze vrienden hadden we eerder op de avond onmisbare attributen voor een goede productie uitgewisseld. Daar kom ik tijdens de oogst nog op terug. Voorlopig liepen we hier met z’n viertjes ons weer eens te vergapen aan de oude tijden die nog lang niet vervlogen zijn. 

Na een snelle maar zeer smakelijke hap woonden we een concert bij in een ommuurde kloosterhof. Het heette een Blues Concert te zijn maar het was meer  een rockband die optrad. Al moet gezegd dat de leider, Maurizio Gionni Grasso, een geweldige bluesgitarist is.

Na afloop aten we een ijsje in het nog steeds bruisende Gubbio en reden na twaalf uur richting onze berg bij een buitentemperatuur van 26 graden. Dat soort zomeravonden, daar krijg je niet snel genoeg van.

Vandaag is rood

Dat gebeurt soms. Dat er ineens een dag is waarop een bepaalde kleur de boventoon voert. Normaal hang ik mijn vuile was niet buiten maar deze is schoon en lekker op kleur. Mijn bhagwanwas.

Een overrijpe watermeloen waaruit wat aangetaste delen moesten worden verwijderd. Het lijkt verdikkeme wel slachtafval maar het smaakte prima.

Op verzoek maakte ik voor een kleindochter een knikkerzak. Nog afgezien van het feit dat ik er plezier in heb dit soort kleine dingen in elkaar te flansen, vind ik het heerlijk om te weten dat er nog kinderen zijn die met knikkers spelen.

Nichtenbank

Er was mijn beide oma’s veel aan gelegen om, ook nadat hun kinderen het huis uit waren, gezellige familie bijeenkomsten te organiseren. Misschien is dat ook de oorzaak van het feit dat ik met heel veel neven en nichten nog steeds goed contact heb. Er is in onze jeugd een solide basis gelegd. Daar hebben mijn ouders uiteraard ook veel aan bijgedragen. Vandaag was het de dag van de jaarlijkse ontmoeting met mijn nicht Margriet, die in de zomermaanden ook in Italië woont. We kennen elkaar dus ons hele leven en als je ons vroeger zou hebben gezegd dat we ooit Italiaanse ‘buren’ zouden zijn, hadden we net zo gelachen als nu hier op ons bankje.

Zuur en zoet

Zelden hadden we zo’n droge en warme zomer hier. Dat is op het erf goed te zien. Ik heb het al gehad over de sneue moestuin. Gelukkig was ik op tijd met het oogsten van een deel van de vlierbessen. Kijk nou toch eens wat er daarna gebeurde.

En dan heb ik de kiwi nog niet laten zien. Niet schrikken hoor.

Maar goed. We weten dat de natuur zich altijd weer herstelt. De druiven aan de pergola zien er zo uit. En met al die zonneschijn erbij worden ze vast nog zoeter. Nee, mij hoor je niet klagen.

 

 

Overeenkomst en verschil

Het gebeurt mij nogal eens. Dat ik snel een boek tussendoor lees, terwijl ik in een ander bezig ben. Ik lees momenteel De levens van Jan Six. Heel interessant maar dan krijg ik Sonja toegespeeld en schuif ik Geert even aan de kant. Het boek van en over Sonja Barend las ik in één adem uit. Beide boeken gaan over Amsterdamse families, hun levens, de complicaties en de drama’s. Maar verder houdt de gelijkenis op. Bij Barend blijven er raadsels, bij de familie Six wordt alles historisch verantwoord en nauwkeurig verteld. Wat me verder nog treft is dat de foto van Sonja de allure heeft van een middeleeuws portret.  Bij de Six verlaat ik al lezende de middeleeuwen en ben benieuwd naar het vervolg.

Bof

Het werd tijd voor een tegen bezoekje. Onze aanwaaigasten van eind mei zijn huisoppassers in de buurt van Fossombrone, op een uurtje rijden hier vandaan. En dan is Ferragosto, 15 augustus, een uitgelezen dag.  Nationale feestdag, dus zit in Italië iedereen bij elkaar aan tafel. En wij Hollanders, zochten ook elkaars gezelschap op.  Zij boffen enorm met het huis dat ze, in ruil voor tuinonderhoud, tijdelijk bewonen.

De gastvrouw schenkt hier koffie in. We lijken wel wat op elkaar maar zijn geen familie.

Het Italiaanse leven is een goed en wij hebben alle vier geen moeite om ons aan te passen. Er was uitstekend voor ons gekookt, ook wij waren bofferds vandaag.

Tot slot kregen we een kleine rondleiding over het terrein. De gastheer laat ons nog even zien dat ie niet stil heeft gezeten. Hij heeft onder meer een prachtig hek gemaakt, nog net rechts op de foto te zien. De huiseigenaar boft op zijn beurt weer met deze leuke tijdelijke bewoners.

Jeuk

Om te laten zien hoe dik de stam van deze boom is, dacht ik even een ‘Irene’ te doen. Maar ik greep in een mierennest met mijn rechter arm. Direct na de foto legde mijn wijnboer de camera op de grond en stonden we alle twee te klapwieken om die mieren uit mijn kleding te krijgen.  We aten overigens heerlijk bij dit door vrienden aanbevolen restaurant met de mooie naam Mariella. Het ligt even voorbij Gaifana in de gemeente Nocera Umbra.  Onze internet verbinding doet het weer, ontdekte ik gisteravond drie uur na thuiskomst. De jeuk van de mierenbeten verdween ook langzamerhand.

Potjes

Ze zijn zo leuk, die ouderwetse kleine terracotta potjes.  Ik zette er zaaisel in van Afrikaantjes en  Acacia. Het idee is dan om af en toe wat opengevallen plekken op te vullen.  Of om mieren weg te houden. Maar het droogt allemaal nogal snel uit, hè. Vooral de Afrikaantjes, doorgaans toch hele sterke dingetjes, hebben het moeilijk.  De Acacia’s mogen aan het eind van het seizoen mee naar NL en komen volgend jaar als boom terug. Is ook het idee. Minder leuk is dat we alweer een internetstoring hebben. Altijd precies in het weekend. Dus hoppa, naar de bar voor mail en blog.

De 24 uur van Caldese

Toen we gisteravond de berg afreden voor de vrijdagavond pizza, werden we beneden naar de kant van de weg gedirigeerd. Er bleek een wielerronde te passeren. Gelukkig zat ik op de bestuurdersplaats en kon nog net met mijn mobiel een snelle foto maken. Rakelings racete men langs de auto. Dicht op een kluitje ook. Je houdt je hart vast voor een valpartij. Een van de laatste auto’s die het peloton begeleidde was een ambulance. Op alles voorbereid dus. En verder zag het er hier de laatste uren op de berg zo uit.

En daar worden wij heel blij van.