De schoonheid van het imperfecte. Zoveel mooier dan glimmend en gepoetst. Ik denk dat ik daarom ook zoveel van Italië hou. Hier laat men rustig wat roesten en afbrokkelen. Of zou het geldgebrek zijn? Vreemd, nu ik er over nadenk. Want ik hou wel van mooi gedekte tafels, serviesgoed zonder barsten, schone kleding en een opgeruimd huis. Maar ik geef daarentegen weer niets om dure sieraden, mooie auto’s en nagels die uit een studio komen. Wat een ongerijmdheden. Verweerde spiegels, karakteristieke koppen, een stapel boeken op de grond. Allemaal ja. Meubelshowrooms, kunstbloemen en botoxgezichten, nee dus. Ik ga toch voor het imperfecte, het wabi sabi.
Wonen in Caldese (Italië) 
Dan is Napoli helemaal de place to be 😉
Ik ben helemaal van de wabi sabi. Daar bij gaat het om kwaliteit. Gut ik hoop dat mijn gedichten ook een pietsie van de wabi sabi zijn. Geleefd en kunstzinnig. Versleten vooral.
Dan ga ik nog eens met een Wabi Sabi-blik lezen, leegschrift. Ik moet blozend bekennen dat ik jouw gedichten niet goed begrijp.
Doe ik zelf ook niet. Ik richt op gevoel.
Iedereen begrijpt altijd alles, heeft niks met wabi sabi te maken he.
Instemmend geknik.
Instemmende groet,
Fijn dat er zoveel medestanders zijn, Marthy en Rob
Ik hou van netjes maar ook van oud en imperfect. Mijn huis moet schoon en opgeruimd zijn maar mijn tuin ziet er nu niet echt netjes uit. Ik ga zo goed als sieraad- en make-up-vrij door het leven, met uitzondering van mijn nagels want die laat ik (gel)lakken in een nagelstudio. We zitten dus ongeveer op één lijn.
Ik ben weer wel van de lippenstift en de mascara, Inge. De natuur moet ook wel een beetje geholpen worden. Lekker inconsequent, hè
Ik hou ook van vergane glorie.
Zo kun je het ook noemen, Jeanne.
Heb ik ook. Een schoon huis wil ik ook, maar je mag/moet wel zien dat erin geleefd wordt. Een auto-als tie maar rijdt, een beetje een verwaarloosde tuin-okay.
Tuinen horen zelfs een beetje rommelig te zijn, Dorien. Het lééft.